๐ช๐ฎ๐ ๐บ๐ฎ๐ฎ๐ธ๐ ๐ฑ๐ฎ๐ ๐ท๐ฒ ๐ฎ๐น๐น๐ฒ ๐ฏ๐ฎ๐น๐น๐ฒ๐ป ๐ต๐ผ๐ผ๐ด ๐ฏ๐น๐ถ๐ท๐ณ๐ ๐ต๐ผ๐๐ฑ๐ฒ๐ป?
Misschien herken je het wel:
โ โAls ik het niet doe, wie dan wel?โ
โ โIk wil mijn collegaโs of klanten niet laten zitten.โ
โ โHet werk moet toch af.โ
โDit hoor ik zo vaak. Laatst ook weer. Een team met een hoge werkdruk รฉn hoge frustratie. Ze voelen zich hierin niet gezien of gehoord. Meerdere keren hebben ze aangegeven dat ze te veel werk op hun bordje hebben liggen. Maar er gebeurtโฆ helemaal niets.
En toch blijven ze doorgaan. Alle ballen in de lucht houden. Uit verantwoordelijkheidsgevoel, omdat ze willen dat het werk goed blijft gaan. En daar zit een pijnlijke paradox:
๐๐๐ถ๐๐ ๐ผ๐บ๐ฑ๐ฎ๐ ๐ฎ๐น๐น๐ฒ๐ ๐ป๐ผ๐ด ๐๐๐ฒ๐ฒ๐ฑ๐ ๐ด๐ฒ๐ฑ๐ฎ๐ฎ๐ป ๐๐ผ๐ฟ๐ฑ๐, ๐น๐ถ๐ท๐ธ๐ ๐ฑ๐ฒ ๐๐ฒ๐ฟ๐ธ๐ฑ๐ฟ๐๐ธ ๐ป๐ถ๐ฒ๐ ๐๐ฟ๐ด๐ฒ๐ป๐.
Voor mij als teamcoach is dit herkenbaar: teams ervaren druk, voelen frustratie, maar blijven in hetzelfde patroon zitten. Er verandert niets, omdat niemand stil staat bij wat dat patroon in stand houdt.
Deze gedachten zijn heel nobel, maar houden de status quo in stand. En zolang de status quo blijft bestaan, blijft de urgentie voor verandering uit.
๐๐ฒ ๐ฒ๐ฐ๐ต๐๐ฒ ๐๐ฒ๐ฟ๐ฎ๐ป๐ฑ๐ฒ๐ฟ๐ถ๐ป๐ด ๐ฏ๐ฒ๐ด๐ถ๐ป๐ ๐ฏ๐ถ๐ท ๐ท๐ฒ๐๐ฒ๐น๐ณ.
Denk er bijvoorbeeld aan dat je niet alleen je grenzen aangeeft, maar er ook naar handelt. Probeer meer โneeโ te zeggen, hoe lastig het ook is.
En geef concreet inzicht in waar het รฉcht knelt, en kijk of je zelf al mogelijke oplossingsrichtingen ziet. Denk mee. Dat vergroot de kans dat er sneller iets gaat veranderen.
Vervolgens kan je jezelf helpen door meer te ontspannen in de drukte. Door meer te relativeren. Dat maakt het minder druk in je hoofd.
Ga dus zelf achter het stuur zitten (waar mogelijk). In plaats van je alsmaar een speelbal te voelen van de organisatie.
